Confessions of a coffee junkie.
De heerlijke geur van het koffiearoma en het tikkende geluid van mijn toetsenbord: het voelt als een meditatie waarvan je tot rust komt en waarbij je je gedachten op een rijtje kan zetten. Tot dat je de backspaceknop indrukt. Het is “niet goed genoeg”, “niet interessant”, “te negatief”. Holy moly, ik ben pas een maand of drie begonnen met meditatie en ik weet dat het training nodig heeft, maar ik heb ondertussen zo vaak op die backspaceknop geramd dat ik hem automatisch weet te vinden. Ik merk dat ik het bijna wil opgeven of misschien wel standaard mijn vinger erboven wil houden. Ik adem eens diep in, ruik de geur van mijn koffie en besluit zonder te lezen en te kijken om met een open mind te gaan bloggen. “Ik zie wel hoever ik kom”, is de achterliggende gedachte.
Nu is het niet zozeer mijn eigen mening waar ik angstig voor ben, maar wel voor die van de lezer. Wellicht ken je het gevoel: je doet iets te geks met honderd man publiek en eentje roept “booooeeee!”. Het liefst ren ik weg of confronteer ik de boe-roeper en haal ik gelijk de prestatie naar beneden door mee te gaan in de negatieve gedachtes. En nu we toch bezig zijn, laat ik dan eerlijk vertellen: ik geef mijn eigen ego niet zo vaak een positieve stimulans. Het is alsof die backspaceknop constant wordt ingedrukt. Continu denk: “niet boeiend genoeg”
Diepe inademing en weer een slok koffie. Als ik het zo bekijk heb ik, al zeg ik het zelf, wel aardig wat succes beleefd in mijn leven. Maar op spannende momenten heb ik vaak op de backspace gedrukt. Hoe kan dat nou? Het lijkt wel of ik bang ben om door te pakken of wellicht angstig ben voor het succes, want hee, je moet niet te succesvol zijn. Oeh, bijna had ik weer op de backspaceknop gedrukt. Als ik aan het opbiechten ben, betekent dit dat ik eerlijk moet zijn naar mezelf. En tsja, dan kun je weerstand van jezelf verwachten. Je wilt blijven bij wat je weet, en weg van het onbekende. “Ik doe het ‘gewoon’ zo”, zeg ik dan. Terwijl ik het eigenlijk diep in mijn hart graag anders wil. Als ik blijf doen wat ik altijd heb gedaan, dan zal ik ook krijgen wat ik altijd heb gehad. In mijn geval: geen oog voor succes en het gevoel hebben dat je tweede bent geworden. Ik kijk even op en zie dat ik 414 woorden heb getypt. Mijn doel was 500. Vaak heb ik schrijven vermeden en vertelde ik mensen via een telefoon of in real life wat mij bezighield. Oh, komt-ie weer… “Boeien…” Twee weken geleden (ja, serieus) twee weken geleden heb ik besloten om het eens anders te doen, want ik kreeg vaak hetzelfde en dat bracht mij niet waar ik graag heen wil gaan. Gaat schrijven, of moet ik zeggen bloggen, dat wel doen dan? Ik zal je vertellen: ik heb geen idee, maar ik vind het zeker de moeite waard om te proberen en ik ben voor mijn eerste doelstelling toch mooi geslaagd (550 woorden). Het stellen van kleine doelstellingen geeft kleine dopaminekickjes. Iets wat een junkie zoals ik echt nodig heeft (en nu niet gaan boe roepen hè 🙂 ).
Gr Coffee Junkie